DNS, czyli Domain Name System (System Nazw Domenowych), to system komputerowy używany w Internecie do przekształcania zrozumiałych dla ludzi nazw domenowych na numery IP (adresy Internet Protocol), które są używane przez komputery w celu identyfikacji się nawzajem w sieci.
Główne funkcje DNS obejmują:
Przekształcanie nazw domenowych na adresy IP: DNS tłumaczy zrozumiałe dla ludzi nazwy domenowe (np. www.example.com) na odpowiadające im adresy IP (np. 192.168.1.1). To umożliwia komunikację między komputerami za pomocą bardziej przyjaznych nazw, zamiast musieć pamiętać trudne do zapamiętania numery IP.
Rozkład na hierarchicznej strukturze: System DNS jest zorganizowany hierarchicznie, co ułatwia składowanie i zarządzanie dużą ilością informacji o nazwach domenowych. Hierarchia składa się z domen najwyższego poziomu (TLD), domen drugiego poziomu (SLD) i subdomen.
Rozdzielanie zadań: DNS dzieli zadania między różne serwery, co pomaga w skutecznym przekształcaniu nazw domenowych na adresy IP. Na różnych poziomach hierarchii istnieją różne rodzaje serwerów DNS, takie jak serwery korzeniowe, serwery TLD i serwery autorytatywne.
Caching (Buforowanie): Aby przyspieszyć proces przekształcania nazw domenowych, wiele komputerów i serwerów DNS przechowuje lokalnie skopiowane rekordy DNS w tzw. buforze. Pozwala to unikać konieczności zawsze odpytywania zdalnych serwerów DNS.
Rekordy DNS: Rekordy DNS zawierają różne informacje na temat domeny, takie jak adresy IP, serwery poczty elektronicznej (MX), serwery nazw (NS) itp. Odpowiednie rekordy są przechowywane na różnych serwerach DNS.
W skrócie, DNS jest kluczowym elementem działania Internetu, umożliwiającym skojarzenie przyjaznych dla ludzi nazw domenowych z numerycznymi adresami IP. Dzięki temu użytkownicy mogą łatwiej korzystać z różnych usług online, nie musząc pamiętać skomplikowanych adresów IP.